Zarząd koła łowieckiego zarzucił członkowi koła naruszenie zasad wykonywania polowania i zażądał zwrotu upoważnienia do wykonywania polowania indywidualnego. Na swoim posiedzeniu wysłuchał członka, po czym zaproponował, aby on sam poddał się samoukaraniu poprzez rezygnację z wykonywania polowania w jednym z obwodów łowieckich, dzierżawionych przez koło, przez okres 1 roku. Decyzja zarządu w tej sprawie znalazła odzwierciedlenie w protokole z posiedzenia zarządu koła.

Myśliwy stwierdził, że nie było podstaw do odebrania mu odstrzału i w związku z tym wystąpił o kontrolę wewnątrzorganizacyjną nałożonej kary porządkowej. Zarząd koła stwierdził jednak, że żadnej uchwały nie podjął, ponieważ przecież członek koła ukarał się sam.

Przyjmując wyjaśnienia zarządu koła, zarząd okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego nie znalazł podstaw do uruchomienia trybu nadzoru, o którym mowa w § 118 Statutu PZŁ przyjmując, że brak uchwały po stronie Zarządu Koła uniemożliwia uchylenie lub stwierdzenie nieważności takiego rozstrzygnięcia w stosunku do myśliwego, ponieważ uprawnienia nadzorcze przysługują wyłącznie w stosunku do wadliwych uchwał organów koła.

Stanowisko to zostało uznane za błędne przez Zarząd Główny Polskiego Związku Łowieckiego. Zarząd przychylił się do poglądu, że organy kolegialne, do jakich należy zarząd koła łowieckiego, podejmują rozstrzygnięcia w formie uchwał, które podlegają zaskarżeniu. Statut PZŁ nie przewiduje natomiast „samoukarania się”. Nawet, jeżeli członek koła zobowiąże się do nierealizowania części swoich praw, to takie zobowiązanie nie podlega egzekwowaniu.

Stanowisko takie jest trafne. Zgodnie z postanowieniami Statutu PZŁ zarząd koła łowieckiego może nakładać na członków koła środki porządkowe za naruszenie obowiązków członkowskich wynikających ze Statutu Zrzeszenia i innych uchwał organów Zrzeszenia oraz uchwał organów koła łowieckiego.

Odpowiedzialność porządkową – zastrzeżoną do kompetencji zarządu koła należy odróżnić od odpowiedzialności dyscyplinarnej przed organami dyscyplinarnymi – rzecznikiem dyscyplinarnym PZŁ i sądem łowieckim za przewinienie łowieckie polegające na:

1) naruszeniu ustawy i wydanych na jej podstawie aktów wykonawczych;

2) naruszeniu statutu lub innych uchwał organów Polskiego Związku Łowieckiego;

3) wykonywaniu polowania w sposób sprzeczny z etyką łowiecką.

Do jakiegokolwiek karania za przewinienia łowieckie, związane z naruszeniem ustaw i rozporządzeń oraz Statutu i uchwał organów PZŁ czy nieetycznego polowania zarząd koła nie jest uprawniony.

Równie istotny jest charakter odpowiedzialności porządkowej – jest to quasi karny środek oddziaływania. Z tym zaś wiąże się maksymalna określoność przesłanek odpowiedzialności i środków, jakie mogą być zastosowane. Podmiot stosujący sankcje porządkowe jest związany katalogiem sankcji, przewidzianych w Statucie PZŁ. Sankcje porządkowe zostały określone w § 103 ust. 1 Statutu PZŁ i obejmują one:

1) naganę;

2) zawieszenie w prawach do wykonywania polowania na okres do roku;

3)  zawieszenie w prawach członka na okres do roku.

Zarząd koła może nałożyć wyłącznie sankcje, jakie przewidziano w Statucie PZŁ – nie ma możliwości ich modyfikowania, np. poprzez zawieszenie w prawach do wykonywania polowania na okres do roku z ograniczeniem do polowania w jednym obwodzie z kilku posiadanych przez koło, albo z ograniczeniem do zawieszenia w prawach do wykonywania polowania na określone gatunki zwierzyny.

Sankcję porządkową nakłada się w drodze uchwały, która podlega zaskarżeniu. Jak stanowi Statut PZŁ w §113, uchwały w sprawie wymierzenia członkowi Zrzeszenia kary porządkowej wymagają uzasadnienia. Uchwały takie wraz z ich uzasadnieniem zainteresowany powinien otrzymać na piśmie oraz być pouczony o trybie odwołania.

W stosunku do wszystkich uchwał organów koła nadzór sprawuje zarząd okręgowy PZŁ – w trybie § 118 Statutu PZŁ.

Podstawa prawna: art. 35b ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz. U. z 2022 r poz. 1173, z późn. zm.)

§ 47 pkt 15 w zw. z § 104 ust. 1, § 113 i § 118 Statutu PZŁ